Życie bez pytań

            Życie można z grubsza podzielić na sytuacje, w których zadajemy pytania i szukamy odpowiedzi,  oraz na sytuacje, w których stawianie pytań jest zbędne. Zdarza się, że żadne pytanie nie zmieni niczego. Trzeba po prostu żyć i nie pytać.

            Buddyjska opowiastka mówi tak. Pewnego razu przeor klasztoru rozmawiał z dwoma kandydatami na mnichów. Pierwszego zapytał: „byłeś tu już kiedyś?”. „Nie”. „To napij się herbaty”. Drugiego zapytał: „byłeś tu już kiedyś?”. „Tak”. „To napij się herbaty”.

Starszy mnich przysłuchiwał się tym rozmowom. Potem zapytał: Mistrzu, czemu temu pierwszemu, który tu nigdy nie był, kazałeś się napić herbaty? A drugiemu, który powiedział co innego, też kazałeś się napić herbaty? Przeor popatrzył uważnie na mnicha i powiedział „Bracie!”.  „Tak mistrzu?” „Napij się herbaty”.
            * 

            Doświadczanie życia w jego całości wcale nie wymaga bezustannych dociekań, analiz i kwestionowania wszystkiego. Nie musimy dzielić świata na pytania i odpowiedzi, chlastać go na kawałki naszymi pojęciami, a potem próbować złożyć go w całość i nadać mu jakiś sens. To dlatego dawno temu, prywatnie, zdefiniowałem sobie buddyzm Zen jako zasadę: żadnych pytań – żadnych odpowiedzi.

            Proponuję ćwiczenie: przeżyć dzień, nie zadając żadnych pytań. Albo: rozmawiać z kimś przez pół godziny, nie zadając pytań i nie odpowiadając na pytania. Wydaje się wam, że to trudne, co? Napijcie się herbaty.

            ***