Wystarczy

            Założyłem ten blog cztery i pół roku temu. Traktowałem go jako umysłową przygodę i rzeczywiście był taką przygodą: skłonił mnie do myślenia o wielu problemach, do przemyślenia cudzych opinii, brania ich pod uwagę, dyskusji – choćby tylko wirtualnych…

            Paradoks tego bloga polega na tym, że, jak widać z moich ostatnich postów, myślenie w pewnym momencie staje się samodestruktywne. Pożera samo siebie, sprowadza się do absurdu. Nie tyle należy myśleć, ile żyć i działać. Po prostu. Myślenie oderwane od życia może się stać patologią. A tego chciałbym uniknąć. Używając pojęć, które sam wcześniej zastosowałem: używajmy języka świata, nie języka ust. Róbmy coś – najlepiej coś dobrego. Co to jest? Pytajmy siebie. I róbmy to. Czyli:  róbmy coś dobrego, jeśli możemy. Jeśli nie możemy – przynajmniej się starajmy. Albo powstrzymajmy się przed robieniem czegoś złego.

Nic lepszego już nie wymyślę.

            *

            Kiedyś napisałem tu: Żeby coś robić, nie musimy kłamać. Teraz ujmę to trochę inaczej: żeby być dobrym, nie musimy kłamać. To skrót myślowy, który oznacza: żeby być dobrym, nie musimy udawać, że wiemy więcej niż wiemy. W ogóle nie musimy udawać, że wiemy, nie musimy teoretyzować, być filozofami, psychologami, uczonymi, doktorami i profesorami, kapłanami, guru i co tam jeszcze kto chce. Nie musimy pisać artykułów i książek. Blogów też nie. Myśl teoretyczna, oderwana od życia w pewnej chwili się zapada, pokazuje jak jest bezsilna. Jak mówił poeta: słowa rozpadają się w ustach jak spróchniałe grzyby. Życie domaga się nie słów, lecz działania.

            *

            W każdej dziedzinie życia nadchodzi moment w którym trzeba powiedzieć: dosyć. Wystarczy. Koniec. Moje myślenie pożarło już siebie samo. Kto jeszcze nie dotarł do tego etapu, niech myśli dalej, zachęcam, oczywiście.

        *

            Dziękuję wszystkim za pisane rozmowy tu prowadzone, nieraz może dziwne ale inspirujące. Kto chce, niech pisze dalej. Pisanie (właściwie czegokolwiek) to niekończąca się opowieść, nawet jeśli porusza się po zamkniętym kole i opowiada wciąż to samo… Chociaż – można na to spojrzeć inaczej. Na obrazku powyżej jest słynny wąż Uroboros, który rzekomo połyka sam siebie zaczynając od ogona.  Moim zdaniem, on nie połyka siebie, ale wypluwa. Zaczyna od głowy, a później (ta głowa?) wypluwa resztę – całego węża. Może każdy z nas jest Uroborosem? Ten wąż to nasze mówienie i pisanie. Trzeba tylko odpowiedzieć na pytanie: połykamy siebie, czy wypluwamy? A może rzygamy sobą? No tak, od życia często robi się niedobrze. Czym jest pisanie (myślenie, mówienie)? Jak sobie odpowiemy, możemy pisać dalej: będziemy wiedzieli, co właściwie robimy. To i tak dużo.

                ***