@ MYŚL DNIA.    Kiedy idziemy w złym kierunku, wtedy spóźnienia, powolność
i wynajdywanie przeszkód to zalety a nie wady.

*

@ MYŚL DNIA.   W świecie wielu ludzi zaciekle krytykuje rzeczywistość. Nie podoba się im. Jednocześnie  nie chcą jej zmieniać, boją się zmian. Paradoks.

Do tych ludzi stosuje się powiedzenie, że życie jest jak jazda na rowerze. Na rowerze nie można stać w miejscu. Żeby zachować równowagę, musimy jechać do przodu. Jeśli chcemy stać, przewrócimy się i potłuczemy.

Nie ma rady: musimy jechać naprzód.

I pamiętajmy: wszyscy jedziemy na tym samym rowerze.

*

@ MYŚL DNIA.    Życie jest narzędziem? 

A do czego?

*

@ MYŚL DNIA.    Jest pewna przysługa, którą możemy wyświadczyć ludziom. 

Pokazać im dobitnie, że ich poglądy są tylko jednymi z wielu możliwych. Że ich przekonania i opinie są tylko jednymi z wielu możliwych. 
Że ich zwyczaje, sposób życia i wszystko co się z nim wiąże, są tylko jednymi z wielu, wielu możliwych.

To działa tak, jakby komuś nagle wyciągnąć podłogę spod nóg, albo niespodziewanie kopnąć go zdrowo w zadek.

To może boleć, ale ma zbawienny wpływ na zadufanie.

I jest warunkiem rozwoju.

*

Daleko od brzegu

            Na  świecie było wielu filozofów. Wielkich, wybitnych. Rozważali problemy, których samo pojęcie przekraczało możliwości większości ludzi, o rozwiązaniu tych problemów nie mówiąc. Prawie żaden z tych myślicieli nie stworzył filozofii, która by go przeżyła i stała się czymś powszechnym, oczywistym. Myślę, że z jednego powodu: nie potrafili wytłumaczyć ludziom, o co im chodzi. Filozofia to nie tylko sztuka myślenia, to także sztuka rozmowy z ludźmi. Może tego nie wiedzieli? Filozofowie od początku świata mówią i piszą tak, jakby byli sami na świecie. To co się dziwić, że w końcu zostają zapomniani, martwi, na cmentarzach, sami ze swoimi filozofiami.

            Wniosek: myśleć to nie wszystko. Trzeba też o tym, co się myśli - rozmawiać. Może zresztą myślenie i rozmawianie to to samo? A jeśli tak  - to jedno bez drugiego – nie istnieje? Możemy widzieć to inaczej? Człowiek który myśli, to samotna iskierka w mroku. Niewiele od niej może się zapalić. Ludzie, którzy ze sobą rozmawiają, wymieniają swoje słowa i myśli, a te myśli to iskierki, które zapalają się od siebie, płoną mocniej, dłużej, skupiają się w większe płomienie, tworzą ogień, światło.

            Tylko rozmowa tworzy wspólną płaszczyznę, jakąś wyspę znaczenia, sensu, która jest widoczna dla wszystkich. Możemy od tej wyspy odpływać daleko, ale tak, aby nie tracić jej z oczu i mieć świadomość, że inni ją widzą i że jest to jedna, ta sama wyspa. Albo, inaczej, rozmowa jest jak komponowanie jakiejś wspólnej melodii. Każdy, kto ją nuci, robi to po swojemu, może improwizować, ważne jest żebyśmy rozpoznawali tę samą melodię, wspólny język, wspólną mowę.

            Pojedynczy człowiek jest jak neuron w mózgu: ludzie którzy rozmawiają, są zdolni stworzyć realną albo wirtualną – sieć neuronów, neuronów w tym przypadku społecznych, takich, które tworzą jakiś ponadludzki mózg, supersieć, świat idei.  Wymaga to, powtórzmy, współdziałania, rozmowy, współrozumienia.  Jednak, tu problem: czy wspólnota może myśleć? Czy popularny dziś crowdsourcing, „inteligencja tłumu”, to fakt, czy bzdura? Jest tu jakaś tragedia myślenia: może ono – i jego rezultaty - służyć wszystkim, ale wykonywać je może tylko jednostka, indywiduum. A „inni” mogą to myślenie przyswoić, uznać za swoje. Albo nie. Może jest tak, że rozmawianie o swoich myślach z innymi ludźmi zabiera nam czas na samo myślenie?

            Ludzie wybitni są w trudnej sytuacji. Chcieliby być rozumiani i podziwiani, rozmawiać z ludźmi. Z drugiej strony – chcieliby być lepsi, najlepsi, sami, wyjątkowi. Nie chcą być członkiem orkiestry, nie potrafią. Uważają, że ich myśli to perły. Po co je rzucać przed wieprze? Ja. Ego. A tam – oni,  którzy nic nie rozumieją, nie rozumieją mnie. Uciec od nich, czy z nimi rozmawiać? Co wybrać? Gdzie jest kompromis, punkt równowagi?  Dylemat współpracy. Dylemat wspólnoty w ogóle. Waga z dwoma szalkami:  myślenie | rozmawianie. Ja | my. Co przeważy?

            Ci, którzy sądzą, że są lepsi od innych, wybierają „ja”. Rezygnują z rozmowy, skupieni na swoim problemie i poszukiwaniu rozwiązania. Wsiadają do swojej małej łódki i odpływają z wyspy wspólnego sensu na bezkresny ocean. Machają jeszcze przez chwilę wiosłami, dają sygnały latarką, coś tam krzyczą. Potem znikają za horyzontem. Najczęściej na zawsze. Może jeszcze gdzieś tam pływają, mówiąc do siebie, bo tylko oni siebie rozumieją. Lecz mówienie do siebie to nie rozmowa. Mówienie do siebie nie zostawia śladu. Tylko w jakichś księgach portowych zostaje notatka: „wypłynął dnia…”

            Ci, którzy pozostali na brzegu, opowiadają innym o tych zaginionych podróżnikach, interpretują ich myśli, idee, piszą książki, wspomnienia, wygłaszają wykłady, dyskutują. Niektórym dobrze się z tego żyje. Wobec tego, co lepsze? A jakie jest kryterium oceny, któż to wie?

            Każdy ma swoje racje. Wobec tego: 

za tych, co na morzu.

            ***

@ MYŚL DNIA.   Struktura i budowa młotka w żaden sposób nie pozwala przewidzieć, 

jak i do czego ten młotek zostanie użyty.

Pomijając wszelkie różnice, 
tak samo jest z człowiekiem.

Tylko trudniej to zrozumieć.

*

Życie wewnętrzne

            "Życie wewnętrzne". Niektórzy - z reguły humaniści - uważają, że jest to coś co nas odróżnia od zwierząt, a także ubolewają, że współcześnie życie wewnętrzne u wielu ludzi zanika. 
            Nie mają racji. Jako humaniści nie wiedzą chyba, że w naszych organizmach żyją miliardy przeróżnych bakterii, wirusów i innych mikroorganizmów, a więc nasze życie wewnętrzne kwitnie. Pewni ludzie mają też w jelitach owsiki, glisty i tasiemce, co czyni ich życie wewnętrzne wyjątkowo intensywnym 
i bogatym.

            Obawy o nasze życie wewnętrzne są więc zupełnie nieuzasadnione.

Bardziej trzeba się martwić o życie zewnętrzne.

          
            ***

@ MYŚL DNIA.    Jedna z najgorszych rzeczy jakie nas mogą w życiu spotkać, to uzależnić nasze poczucie własnej wartości od opinii ludzi, którymi w gruncie rzeczy gardzimy.

Wersja mocniejsza:  Jedna z najgorszych rzeczy jakie nas mogą w życiu spotkać, to uzależnić nasze poczucie własnej wartości od opinii jakichkolwiek ludzi.

*