Mam problem. Cudzy

Mamy w życiu mnóstwo problemów, oczywiście, my, wszyscy inni, a zwłaszcza ja, ja, ja. Może życie w ogóle to problem. Jednym z problemów jest to, że lubimy przejmować cudze problemy jako własne. Robimy to indywidualnie i zbiorowo.

Jako naród mamy kompleks Mesjasza: wiecznie musimy komuś pomagać, poświęcać się, brać czyjeś problemy na siebie, cierpieć za miliony. „Za waszą i naszą wolność”, itp. albo może „wasze problemy są naszymi problemami” lub podobnie. Gdzieś jest wojna? W porządku, my poślemy tam naszą dzielną armię, niech broni – oczywiście tych pokrzywdzonych. Trzęsienie ziemi na końcu świata? Zbiórka we wszystkich kościołach. Nikt nie jest tak hojny jak my, Polacy. MY. Trzeba umrzeć za sprawę? Nie ma sprawy, my Polacy już biegniemy. Kochamy się „pochylać” nad cudzymi problemami. Od tego pochylania mamy już trwałe skrzywienie kręgosłupa. Nie chcesz? A ja i tak zajmę się twoim problemem, taki już jestem, anioł nie człowiek. I nie próbuj się sprzeciwiać, bo i tak ci pomogę a jak nie to w mordę!

 Własnych problemów nie potrafimy rozwiązać, albo ich nie widzimy. W ten sposób nieźle sobie z nimi radzimy. Może to i dobra metoda?   

Zostawmy problemy tym, którzy je mają. To nie obojętność ani brak wrażliwości, to elementarny rozsądek, kontakt z rzeczywistością  a nie naszymi urojeniami.

Postawa pewnych ludzi wobec problemów przypomina człowieka, który płynie dziurawą łodzią. Zamiast zatkać dziury (czytaj usunąć źródła swoich problemów) i wylewać z łodzi wodę (naprawiać te problemy) on wychyla się z łodzi żeby zaczerpnąć wody zza burty (cudze problemy) i wlać ją do środka. Chcesz utonąć z powodu nie twoich problemów?

Ktoś ma problemy? Jego problem. To nie twoje dziury. Ja mam swoje. Ty masz swoje. To jest życie, nie myśmy je takie wymyślili czy też stworzyli. Zatkajmy te dziury w naszych łodziach, ale każdy swoje.

Kto stworzył cudzy problem, problem tego tu, konkretnego człowieka? Ty? Nie? To po co się nim zajmujesz? Idiotyczny altruizm. Tak, solidarność, współczucie, bliźni…  jak to pięknie brzmi. A naprawdę głupota, sentymenty zamiast konkretnych, skutecznych działań. Nie potrafimy zarządzać, więc wolimy się wzruszać. Zamiast jednego człowieka, który ma problem, jest dwóch ludzi którzy mają problem, z tym że jeden z nich ma cudzy. Taki wieczny „Piotruś Pan”, empatyczny harcerzyk, czujnie się rozglądający dookoła, kto ma gdzieś problem, bo go tak nauczono, że własny problem jest gorszy od cudzych. Moim obowiązkiem  jest się utopić, byle w cudzej łodzi dno było suche. Może bojąc się oskarżenia o egoizm, wpadamy w idiotyzm? Tak na marginesie: wolałbyś żeby cię nazywano egoistą, czy idiotą?

Bardzo popularne jest narzekanie na „znieczulicę”. Być może jest taka. Jest też „przeczulica”  i to też niedobrze. Wyręczanie innych w radzeniu sobie z problemami, z własną egzystencją to tragedia: produkuje bezradnych nieszczęśników, którzy mają kolejne i kolejne problemy, a przy każdym krzyczą i jęczą: mam problem, pomóżcie. Skoro ktoś zawsze pomaga, to po co się wysilać? I tak się to kręci. Historia tak zwanych państw opiekuńczych  dobrze to pokazała. Już wiemy, że trzeba dawać głodnemu wędkę, nie rybę. Populiści wiedzą, że rybę: ale nie dawać, tylko obiecywać.

Czym jest taka postawa, co to jest, fałszywa świętość, masochizm? Proponuję takich ludzi zbyt przejmujących się cudzymi problemami nazwać  cudzocięrpiętnikami  (tak jak cudzołożnicy – chociaż to drugie chyba lepsze). Przyjemniej cudzołożyć  niż cudzocierpieć, choć dla masochisty może właśnie na odwrót?

Może od czasu do czasu ktoś odpowie takiemu troskliwemu: wiesz co? zajmij się lepiej swoimi problemami. I to będzie dobra rada. Nie wiem skąd pochodzi westchnienie: Boże obroń mnie od przyjaciół, bo z wrogami sam sobie poradzę. Ale to też dobra modlitwa. Wobec cudzocierpiętników szczególnie.

***