Oburzeni

Nieraz sobie obiecywałem, że ten blog będzie odporny na bieżące wydarzenia na świecie, że będzie to wieża z kości słoniowej i abstrakcji odpornych na empirię, zabawa słowami.

Jednak, związek człowieka ze światem jest zbyt silny. Świat to ja i odwrotnie. Świat przepływa przeze mnie jak rzeka, przynosząc różne ciekawostki. Zdarza się, że nie mogę ich zlekceważyć, są silniejsze ode mnie.

Otóż, mamy ciągły kryzys, kryzysy, wszędzie, głównie w stanie krytycznym jest nasza Europa, już na krawędzi katastrofy, upadająca niczym cesarstwo rzymskie, tylko znacznie szybciej. Ostatnio ten upadek zauważyli nasi sympatyczni współeuropejczycy, Hiszpanie. Uroczy hedoniści, biorący z życia to, co najlepsze. Niestety, życie ich nie rozpieszcza. Mają za mało właśnie tego, co najlepsze. Wyszli więc na ulice pod hasłem „jesteśmy oburzeni”, a żeby było wiadomo po co są na tych ulicach, sporządzili „Manifest ruchu 15 maja”. Możemy w nim przeczytać o prawach jakie przysługują oburzonym, a jakie nie są respektowane, co właśnie wywołuje ich oburzenie. Oto krótki cytat*:

(…) Istnieją prawa podstawowe, które powinny być zapewnione przez system społeczny: prawo do mieszkania, zatrudnienia, dostępu do kultury, opieki zdrowotnej, edukacji, udziału w polityce, nieskrępowanego rozwoju indywidualnego, zdrowego i szczęśliwego życia.”.

Hmm. Dość skromnie. Tylko tyle? Ależ drodzy bracia Europejczycy! Idźmy dalej, śmiało. Praw mamy co niemiara. Mamy prawo do mieszkania w willi z basenem. Prawo do rozwoju osobistego obejmuje wycieczki na księżyc, podróże dookoła świata, płatne urlopy długości 10 miesięcy rocznie, prawo do wielokrotnych orgazmów (dla kobiet), haremów i penisów w rozmiarze XXL (dla mężczyzn), prawo do życia wiecznego i wiecznej szczęśliwości, prawo do bycia kochanym i uwielbianym przez wszystkich ludzi, prawo do bycia najpiękniejszym na świecie, prawo do ilorazu inteligencji minimum 180, prawo do Nagrody Nobla, prawo do bycia papieżem/papieżycą, prawo do bycia białym lub czarnym niedźwiedziem polarnym, gubernatorem Kalifornii w zastępstwie Schwarzeneggera… Tu każdy może dopisać swoje prawo, ma prawo, czyż nie? Krótko: lista praw, które mamy jest nieskończona. I do wszystkich tych praw mamy prawo. Jeśli ktoś nam ich nie zapewni, jesteśmy oburzeni.

Oczekujemy, że SYSTEM nam to wszystko zapewni. Hej, system, słyszysz nas?! Do roboty! Jesteśmy oburzeni!

Nie ograniczajmy się. W końcu, trzeba mieć ambicje. Aspiracje zmieniają świat. Wyklęty powstań ludu ziemi! Po co się ograniczać? Chcemy więcej! Coś mamy?

To za mało! to za mało! to za mało!

Te „prawa” formułują ludzie, żyjący w, jakby nie było, bogatym, cywilizowanym kraju. Kraju, w którym słońce świeci okrągły rok. Śnieg i mróz – wyjątkowo. Morze jest ciepłe i spokojne. Żarcia pod dostatkiem. Wino dobre i tanie. Trzęsienia ziemi? Są, ale rzadko. Wszystko może być maniana i jakoś to będzie. Narobimy długów? Ktoś nam spłaci. Każdy ma prawo leżeć na plaży a ptaszki z nieba będą mu przynosić zimne piwo, coca colę, jakiegoś skręta… i inne: czego zapragną. Mimo to ci ludzie są oburzeni. Oczywiście słusznie. Ich prawa nie są respektowane. Jest im źle. Jest im za mało wszystkiego.

Przepraszam, że mówię o Hiszpanach. Lubię ich, naprawdę. To tylko przykład, inspiracja, symbol. Jakoś mnie sprowokowali. Ludzi oburzonych są dziś miliony, nie tylko w Hiszpanii. Im lepiej im jest, tym bardziej są oburzeni. Wszyscy nieszczęśni Europejczycy zachodni i Amerykanie są słusznie oburzeni.

Nie mam zamiaru robić tu analiz polityczno-ekonomiczno-finansowo-kulturowych. Zresztą nie umiem. Chcę powiedzieć krótko.

To co opisuję, nazywa się, po polsku, może trochę dziwnym słowem, mianowicie: ROZWYDRZENIE. A bardziej po hiszpańsku: komuś la palma odbija.

Świat dzieli się dziś na dość proste grupy ludzi. Mamy kilkaset milionów rozwydrzonych. Na drugim krańcu jest jakiś miliard, może dwa, ludzi, żyjących z dnia na dzień, walczących o przeżycie. Pomiędzy nimi są tacy różni, trochę tacy, trochę owacy, kilka miliardów ludzi, pragnących żyć lepiej, ale nie oczekujących od nikogo raju na ziemi. Oni nie są oburzeni. Oni chcą żyć.

*

Wydaje mi się, że grupa środkowa ludności świata się kurczy, a rosną dwie grupy krańcowe: rozwydrzeni i walczący o przeżycie. W pewnej chwili prawdopodobnie znajdą się blisko siebie i nic ich nie będzie dzielić. Przyjrzą się sobie dokładnie. Oburzeni rozwydrzeni – a naprzeciw kilkaset milionów? Miliard? Dwa? - walczących o przeżycie, o jedzenie, wodę do picia, lekarstwa i inne bezsensowne zachcianki. Oburzające, czego chcą ci ludzie!

Rozwydrzonych będzie znacznie, znacznie mniej. I wtedy nie chciałbym być na ich miejscu. No to maniana.

*  Gazeta Wyborcza 28-29 maja 2011, „Wysiadka z systemu”.

***