Oświecenie

            To, co chcę tu napisać, wynika z pewnej koincydencji tego, co pisze się na tym blogu i co dzieje się w życiu – moim – choć raczej unikam mieszania tych dwóch obszarów. Otóż, w komentarzu poniżej J., jak zwykle rozeźlony moimi głupimi poglądami, napisał – cytuję:

„Tobie trzeba przypierdolić pałką (stara zasada zenu)” . Bardzo mnie to wzruszyło, bo to wyraz troski o moje oświecenie i J. zadziałał tu jako prawdziwy  Mistrz . Zresztą byłby naprawdę świetny w tej roli. Czasem go sobie wyobrażam w jakimś klasztorze, jak sztorcuje młodych, naiwnych mniszków. To jest człowiek o gołębim sercu i o cholernie niewyparzonym  języku, co bardzo łatwo tu sprawdzić.  J. próbuje tym językiem zamaskować swoją wrażliwość, emocjonalność. Ale do rzeczy. Idzie o to, hmm, walnięcie pałką. W zenie, jak mi się wydaje, przywiązuje się do tej praktyki dużą wagę. Jeśli jakiś mnich lub medytujący przysypia lub wydaje się mało skoncentrowany, to starszy mnich właśnie p……dala mu w plecy specjalnym kijem (bodajże kyosaku, czy jakoś tak?). Ma to podziałać tak, że przywraca walniętemu kontakt z rzeczywistością. Czyli, silny bodziec fizyczny ma prowadzić do nagłego rozbłysku świadomości, nawet satori… To taka klasyka w buddyzmie zen.

            Tu wracam do koincydencji z moim życiem codziennym, takiej otóż, która zasiała we mnie podejrzenia co do skuteczności  powyższego walnięcia fizycznego w naszą świadomość.

Zdarzyło się, że parę dni temu, kiedy mróz był dość mocny, wracałem wieczorem do domu. Wszedłem na jezdnię, pokrytą lodem śliskim jak masło. Byłem nieco zdekoncentrowany i nie myślałem o tym, co mam pod nogami. W pewnej chwili ziemia (cholerne bydlę) wykonała gwałtowny i kompletnie zaskakujący skręt o 90 stopni, waląc mnie w prawą część ciała. Leżąc przez kilka sekund przytulony do zimnej gleby byłem w odmiennym stanie świadomości. I co mi przyszło do głowy? Doznałem mianowicie absolutnej NIERZECZYWISTOŚCI tej sytuacji. Żadne tam oświecenie, którego mógłbym się spodziewać. Gówno, a nie satori.  Gdzieś niedaleko przechodzili jacyś ludzie, więc szybko się zerwałem na nogi. Nie chciałem usłyszeć charakterystycznego „Uaaaahaha” jakie wydają nasi bliźni widząc takie sytuacje. Ale nic, cisza. I najgorsze, powtarzam: żadnego oświecenia. Poczucie, że jestem idiotą. Spieprzałem do domu jak zając. Biodro i kolano bolą mnie jak diabli do dziś  (gleba była twarda), ale nic się nie złamało, w porządku, do wesela się zagoi, chłopaki nie płaczą.

            Implikacje tego zdarzenia są bardziej metafizyczne i to mnie najbardziej dotknęło.  Podejrzewam, że silne doznania fizyczne wcale nie otwierają nas na rzeczywistość. Są czymś zaskakującym i dziwnym. Rzeczywistość to coś zwykłego, normalnego, to nawyk, bezmyślność, habituacja, nuda, oczywistość i co tam chcecie. Rzeczywistość, która wali nas w łeb, albo robi coś dziwnego, to wcale nie rzeczywistość. To jakiś wybryk, bzdura. Kompromitacja. To nierzeczywistość.

            Dlatego Jurek, odłóż tę pałę i stosuj wobec mnie inne metody. Na mnie bodźce fizyczne chyba nie działają. Intelektualne też już rzadko. Ale próbować można. A nuż nas coś oświeci?

            Fakt, że tu rozmawiamy, świadczy o tym, że jakiegoś oświecenia się spodziewamy.

            ***